ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η υπάρχουσα ιστορία για την κοινότητα της Χλωρακας είναι ελαχίστη, και αυτή τη μαθαίνουμε κυρίως από γεροντότερους, πού δυστυχώς δεν έχουν να πουν εκτός της περιόδου κατά την  οποίαν έζησαν, δηλαδή τον 19ο αιώνα. Επίσης την εβρίσκομεν διεσπαρμένην σε μικρές σημειώσεις και αναφορές σε παλιά περιοδικά, αλλά κυρίως στο βιβλίο του Χρίστου Μαυρέση «Χλωρακα ιστορική και λαογραφική μελέτη» που  σε μια αξιόλογη του προσπάθεια κατάφερε να εξιστορήσει όσα μπόρεσε να πληροφορηθεί από τους εναπομείναντες γηραιοτέρους κατοίκους καθώς από αρχεία και συγγράμματα που υπάρχουν.

4 π.Χ. αιώνας, ο Ελληνόσπηλιος.
Οι Tάφοι των Bασιλέων πήραν το όνομα τους εξ αιτίας της μεγάλης μεγαλοπρέπειας με την οποία είναι κατασκευασμένοι. Είναι σκαμμένοι μέσα σε συμπαγείς βράχους, και χρονολογούνται τον 4 π.Χ. αιώνα.
Στη Χλώρακα στην περιοχή «Ροδαφίνια» και στην πλευρά της λεωφόρου "Χλώρακας" προς τη μεριά του χωριού, υπάρχει ένας παρόμοιος τάφος, ο Ελληνόσπηλιος, ο οποίος είναι λαξευτός μέσα στη γη. Δεν έχει τη μεγαλοπρέπεια και την ωραιότητα των τάφων της Κάτω Πάφου, αλλά είναι και αυτός αρκετά μεγάλος και ανεκτίμητης αξίας με προχώλ και άλλους θαλάμους σκαμμένους στις πλευρές. Είναι ίσως απο τα ελάχιστα αρχαία μνημεία που έχει η Χλωρακα. Είναι μεγάλης ιστορικής αξίας, και ευρίσκεται μέσα σε ιδιωτική περιουσία.

Στα παράλια της Χλωρακας σώζονται τα απομεινάρια ενος πέτρινου αυλακιού που έφερνε το νερό από από την Τάλα, στο παλάτι της Ρήγαινας, στα Παλιόκαστρα. Στα σύνορα Χλώρακας - Λέμπας σώζεται ο πύργος που πάνω σε αυτόν ηταν κτισμένο και στηριγμένο το αυλάκι.

12ος αιώνας, Άι Νικολούιν.
Κτίστηκε ο Βυζαντινού ρυθμού ναος του  «Αγίου Νικολάου» . Είναι κτισμένος σε ύψωμα ώστε να αγναντεύει απρόσκοπτα την θάλασσα. Επειδή ήταν κρημνός, οι κάτοικοι έκτιζαν τοίχο για προστασία. Αυτός όμως χαλούσε απο μόνος του.
Αυτό έγινε αρκετές φορές, ώσπου οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι ο Άγιος ήθελε να αγναντεύει τη θάλασσα και σκόπιμα τον χαλούσε, γι αυτό τοποθέτησαν κάγκελα αντί για τοίχο. Ο ναός κτίστηκε από ντόπιους βοσκούς που δεν είχαν γνώσεις αρχιτεκτονικής. Γι αυτό είναι και ασύμμετρος. Για να τον κτίσουν έφερναν έτοιμες πέτρες από τα χαλάσματα των αρχαιοτήτων της Κάτω Πάφου. Στο βιβλίο "Ιστορία της εκκλησίας της Πάφου": ΚΓ. Μονη Αι Νικολούδιν Χλώρακας, του Ιωάννου Π. Τσικνόπουλλου, αναφερόνται τα εξης: «Πλησίον του Χωρίου Χλώρακα  ευρίσκεται ο γοητευτικός πολύ μικρός Μοναστηριακός Ναός του Αγίου Νικολάου. Ίχνη Αγιογραφίας επί του βορείου τοίχου δικνείουν τον Άγιον Νικόλαον καί τόν βίον του… Περιουσία της Μονής κατά τ'ο 1805 ήσαν 15 σκαλες περιβόλια πέριξ της εκκλησίας με δύο βρύσες καί δένδρα, καί εις την γήν των Πετριδιών, προς την Έμπαν, χωράφια σκάλες 500(= πεντακόσιαι)»...

Κτίστηκε η Βυζαντινού ρυθμού Εκκλησία της «Παναγίας Χρυσοελε-ούσας». Σ αυτήν  υπάρχει  η μοναδική ίσως εικονογραφία στον κόσμο που κατά τα παλαιά πρότυπα ο Χριστός βρίσκεται στον Ιορδάνη ποταμό  εντελώς γυμνός,  έχοντας λίγο διασταυρωμένα τα πόδια του  με σκοπό να καλύψει το φύλο με ελαφριά στροφή.

1800, το ναυάγιο του χρυσοκάραβου.
Συναντούμε σε ποίημα που κατέγραψε ο ηγουμενος Μαχαιρα Γρηγόριος το 1945, μια αναφορά για ένα περιστατικό που συνέβηκε στα ανοιχτά της θάλασσας της Χλώρακας. Το 1810 ένα επιβατικό πλοίο γεμάτο πλούσιους επιβάτες ταξίδευε για τους Αγίους Τόπους.
Έπιασε μεγαλη θαλασσοταραχή, έπεσε στην ξέρα του «Φερφουρή», βούλιαξε και πνίγηκαν όλοι.

1850 (περίπου) Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, Βασιλικού ρυθμού, χωρίς τρούλο. Μικρό παρεκκλήσιο κτισμένο σε ιδιόκτητη περιουσία της οικογένειας Λεωνίδα Χριστοδούλου Σιαμμά. Αργότερα εδωρήθη στη κοινότητα της Χλώρακας από τον κληρονόμο Γεώργιο (Γιωρκούϊ) Χριστοδούλου.

1877, από το βιβλίο του Ιερώνυμου Περιστιάνη «Ιστορια των Ελληνικών γραμμάτων», γράφει για τη Χλώρακα:
Προ της Αγγλικής Κατοχής δεν έλειτούργησε Κοινο­τικον Σχολείον, άλλ' ούτε καί ίδιωτικόν κοινοτικον τοιούτον, και ο λόγος είναι διότι ή κοινότης προ της Κατοχής ήτο πολύ μικρά.
Ό Σοφοκλής Χατζή Γεωργίου, έτών 65 ό δούς ήμίν τας πληροφορίας, έμαθε τα Κοινά γράματα, ήτοι Παιδαγωγίαν, Όκτώηχον καί Άπόστολον παρα τω άδελφω του Χριστοδούλω Χ' Γεωργίου φοιτών έν οικία του εν ηλικία 12 ετών, ήτοι τω 1877. Εν καιρω γεωργικών εργασιών ήκολούθει τον διδάσκαλον εις τους αγρούς του και ό μαθητής καθήμενος εν τω μέσω του αγροϋ, εν ω ό διδάσκαλος ήσχολείτο, ανεγίγνωσκεν ή άπεστήθιζε το μάθημα του και ό διδάσκαλος διώρθωνε τα λάθη του. Έφοίυησεν ούτω επί 4 - 5 έτη ότε και ήδύνατο λα λέγη τον Από στολον έπ' εκκλησίας με το έκκλησιασηκον υφός. Άλλοι μαθηταί δεν έφοίτησαν εις τον άδελφόν του. Δεν ενθυμείται άλλον να διδάξη εις σχολείον εν τω χωρίω του, άλλ' όσοι έγνωριζον τα Κοινά έδίδασκον μόνον τους συγγενείς των.

1903, Ο Αγησίλαος Χ¨ Γιάννης. Ήταν χειροπράκτης γιατρός, γεννήθηκε το 1903 στο χωριό Τάλα. Την τέχνη της χειροπρακτικής την έμαθε από τον πατέρα του, ο οποίος όταν ήταν σε νεαρή ηλικία ταξίδευσε και εργάστηκε στην Μικρά Ασία όπου εκεί διδάχτηκε την πρακτική ορθοπεδική ιατρική. Ο Αγησίλαος τον παρακολουθούσε όταν  εφάρμοζε αυτή την τέχνη, την έμαθε και τον ξεπέρασε. Φοίτησε μέχρι την τρίτη γυμνασίου. Είχε ιατρικές γνώσεις διοτι μελέτησε  ανθρωπολογία και άλλα ιατρικά συγγράμματα. Γνώριζε πολύ καλά την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Θεράπευε ανθρώπους, θεράπευε επισης και ζώα, διοτι όπως γνώριζε την ανατομία του ανθρώπινου σώματος, γνώριζε και την ανατομία του σώματος των ζώων. Πέθανε τον Οκτώβρη του 1985 

1904, Χριστόδουλος Πάφιος. Γνωστός καραγκιοζοπαίχτης.  Γεννήθηκε στη Χλώρακα το 1904 και πέθανε το 1987.  Το επίθετο του ήταν Αντωνιάδης έγινε όμως πασίγνωστος ως Πάφιος.  Φοίτησε μόνο μέχρι την τέταρτη τάξη του δημοτικού σχολείου και στη συνέχεια άσκησε διάφορα επαγγέλματα κατά καιρούς:
ράφτης, κτίστης κ.ά..  Από το 1923 άρχισε να εργάζεται ως καραγκιοζοπαίχτης και να δίδει παραστάσεις Θεάτρου σκιών.  Στην τέχνη του Καραγκιόζη είχε μυηθεί από μικρός, παρακολουθώντας παραστάσεις του Ελλαδίτη Γεράσιμου Κεφαλλονίτη και αργότερα του Νίκου Σμυρνιού και του Κυπρίου Αθηνόδωρου Γεωργιάδη. Για 50 και πλέον χρόνια, ο Χριστόδουλος Πάφιος τριγυρίζει με τα σύνεργα του και τις φιγούρες του (που κατασκεύαζε ο ίδιος) τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου, δίνοντας παραστάσεις Θεάτρου σκιών.  Όλα αυτά τα χρόνια ψυχαγώγησε, με τα δικά του έργα που ανέβαζε, τους Κύπριους.  Ασχολήθηκε παράλληλα και με τη ζωγραφική και πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις αυτοδίδακτων
τις πολλές περιπέτειες του από την μακρόχρονη θητεία του στο Θέατρο σκιών. 

1910. Παπακλεόβουλος Χ΄ Παπαχριστοδούλου.
Χειροτονήθηκε το 1910. Γεννηθηκε το 1885 και πεθανε το 1956.

1912. Παπαχαρίδημος Χ΄Σταυρινού.
Χειροτονήθηκε το 1912, απεβίωσε το 1952.

1912. Οι βαλκανικοί πόλεμοι ξεκινούν.
Στην Κύπρο πραγματοποιούνται παγκύπριοι έρανοι και μεγάλα χρηματικά ποσά στέλνονται στην Ελλάδα. 1000 Ελληνοκύπριοι μέσω Αλεξάνδρειας φτάνουν στην Ελλάδα και κατατάσσονται στο ελληνικό στρατό. Δυο εξ αυτών, ήσαν Χλωρακιώτες. α) Ο Νεόφυτος (Φυτός) Χριστοδούλου Σιαμμας γεννήθηκε το 1891, και το επάγγελμα του ήταν βοσκός. Η οικογένεια του καταγόταν από την Μικρά Ασία. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και υπηρέτησε ως ημιονοδηγός. Πληγώθηκε από σφαίρα σε μάχη. β) Ο Νικόλαος Χ. Εύζωνας σε ηλικία 17 ετών κατετάγη και πολέμησε στη Μακεδονία εναντίον των Βουλγάρων. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο παρασημοφορήθηκε. Απεβίωσε το 1974. (Πληροφορίες από το βιβλίο του Χρίστου Μαυρεση «Χλώρακα ιστορική και λαογραφική μελέτη».

1913 (περιπου) - 1923. Γιωρκάτζιης. Τον φώναζαν Γιωρκακούιν, ήταν ο πιο πλούσιος του χωριού και ήταν γεωργός. Υπηρέτησε ως κοινοτάρχης απο το 1913 περίπου, μέχρι το 1923. Την εποχή εκείνη τα σύνορα της Χλώρακας έφταναν μέχρι τον κύριο δρόμο της Έμπας. Το 1920 μια μεγαλη πυρκαγιά κατέκαυσε όλη την περιοχή απο την σημερινή Λεωφόρο Μακαρίου και άνω, απο έρευνες δε, απεδόθη σε κακοβουλία. Όταν επρόκειτο για κακόβουλη ζημία και δεν ευρίσκετε ο ένοχος, την ζημία καλείτο να πληρώσει η κοινότητα. Σε αυτή την περίπτωση επειδή ο κακόβουλος εμπρηστής δεν βρέθηκε, η αποικιοκρατική κυβέρνηση απέτεισε το ποσό των οκτώ λιρών απο απο την κοινότητα  της Χλώρακας ως πρόστιμο, διότι όλα τα χωράφια στην περιοχή ανήκαν σε Χλωρακιώτες. Ο κοινοτάρχης της Χλώρακας, ο Γιωρκάτζιης, ηρνήθη να πληρώσει με δικαιολογία ότι η περιοχή δεν ανήκε στην κοινότητα της Χλώρακας, αλλά της Έμπας. Η κοινότητα της Έμπας απεδέχθη αυτή την κατάσταση, πλήρωσε το πρόστιμο, και απο τότες η περιοχή αυτή εντάχτηκε στην περιφέρεια της Έμπας.

1914 – 1923. Δάσκαλος, Σταύρος Μιχαήλ.  Γεννήθηκε το 1888 στη χλώρακα και υπηρέτησε για πολλά χρόνια το σχολείο της Χλώρακας. Η προσφορά του στην κοινότητα την εποχή εκείνη ήταν πολύ σημαντική. Όλοι τον θυμούνται ως ένα πολύ αυστηρό, αλλά καλό δάσκαλο. Ο δάσκαλος Σταύρος Μιχαήλ (Πασιήσταυρος) γεννήθηκε το 1888 στη χλώρακα και υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο σχολείο της Χλώρακας. Ήταν άνθρωπος πολύ δραστήριος και αρθρογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά με το ψευδώνυμο Στάμης δημοσιεύοντας κυρίως δικά του ποιήματα. Όταν υπηρέτησε στην Πέγεια αγάπησε μια κοπέλλα που αργότερα παντρεύτηκε, και γι αυτήν έγραψε τους στίχους του πασίγνωστου τραγουδιού «Η ΒΡΥΣΗ ΤΩΝ ΠΕΓΕΙΩΤΙΣΣΩΝ».
1922. Παπάγιωρκης Νικόλα. Χειροτονήθηκε το 1922. Γεννηθηκε το 1885 και πεθανε το 1957.
1923 - 1932. Ο Χριστόδουλος Αζίνας ηταν μουχτάρης (1923- 1932). Η καταγωγή του έφτανε απο την Κισσονεργα. Επήρε το παρατσούκλι Αζίνας διότι σαν κοινοτάρχης ήτο πολύ αυστηρός, και επειδή την τότε εποχή οι κοινοτάρχες είχαν το δικαίωμα να επιβάλλουν ποινές για διάφορα παραπτώματα, αυτός ήτο πολύ αυστηρός στην επιβολή τιμωριών. Κατά άλλους πήρε το όνομα Αζινας γιατί τις δουλειές του τις τελείωνε γρήγορα.
1924 - 1928 ιερός ναός Παναγίας της Χρυσοαιματουσης. Οταν οι γυναικες εχουν προβλημα και δεν σταματαει το αιμα της περιοδου τους,υπαρχει μια κοκκινη κορδελλα κρεμμασμενη πισω απο την εικονα της Παναγιας,και ανταλλασσουν αυτη με μια αλλη. Ζωνουνται αυτην για τρεις ημερες περιπου,και γινονται καλα. Εξ ου και το ονομα... αιμα τουσα.
Όλη η περιοχή που εκτείνεται από την «Βρύση» και για αρκετη απόσταση ανήκε στην εκκλησία της Χλώρακας.
Επειδή εθεωρήθη χρήσιμο όπως κτιστεί καινούργια και μεγαλόπρεπη εκκλησία, όλη αυτή η περιουσία πωλήθηκε και έτσι εγινε κατορθωτό το κτίσιμο της μεγάλης εκκλησίας της Παναγίας της Χρυσοαιματούσης. Στην οδό Πύρκου, μεταξύ της βρύσης του Πύρκου και του παρεκκλησίου Μηχαήλ Αρχαγγέλου, στη μέση του δρόμου, υπήρχε ένας τεράστιος βράχος σε σχήμα στρογγυλό με υψος 3 μετρα και διαμετρο 6, και τον ονομαζαν «Τρουλωτή πέτρα » γιατι ειχε το σχημα τρούλλου. Ήταν καλής και ανθεκτικής ποιότητας, σπάνιο είδος ανά την Κύπρο, και αυτός, αφού τον έκοψαν και τον πελέκισαν ήρκεσε ώστε να κτιστεί ολόκληρος ο ναός. Με αυτό το είδος πέτρας είναι κτισμένη και η εκκλησία της Θεοσκέπαστης στην Κάτω Πάφο. Σχετικά με αυτόν τον παράξενο βράχο έχει  ασχοληθεί ο λογοτέχνης δάσκαλος Σταύρος Μιχαήλ, παίρνοντας έμπνευση από την μεγαλοπρέπεια και το σχήμα του, γράφοντας αλληγορικά διηγήματα και ποιήματα τα οποία δημοσίευε στην εφημερίδα «Πάφος» με το ψευδώνυμο «Στάμης». Το κτίσιμο της εκκλησίας ξεκίνησε το 1924 και περατώθηκε το 1928. Εγκαινιάστηκε απο τον Μητροπολίτη Πάφου Ιάκωβο.
Κοντά στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου και δίπλα στο κοινοτικό στάδιο του χωριού βρίσκεται το δημοτικό σχολείο Χλώρακας. Πριν από την Αγγλική κατοχή (1878), δεν υπήρχε σχολείο. Οι μαθητές της Χλώρακας και της Έμπας φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο, κάποτε στην Χλώρακα, κάποτε στην Εμπα.
Για αίθουσες τάξης χρησιμοποιούσαν το καφενείο του Χαρή του Γιώρκα, ακόμα και την προέκταση που υπήρχε παλιά (τώρα έχει χαλαστεί) στην  Εκκλησία Χρυσοαιλεούσης
Τον καιρό της Αγγλοκρατίας, έπρεπε ο κόσμος να πληρώνει φόρο. Όταν δεν υπήρχαν λεφτά σε μετρητά, οι Αποικιοκράτες έπαιρναν μέρος από το γέννημα (σοδειά)  των Κυπρίων. Αυτό το μερίδιο ισούτο με το ένα δέκατο της παραγωγής, και ονομάζετο δεκατία (ήταν η λεγόμενη φορολογία της δεκατίας).  Την εποχή εκείνη οι εισπράχτορες κυκλοφορούσαν με άλογα, και γυρνούσαν όλη την ύπαιθρο καταμετρώντας τη σοδειά του καθενός, και έπρεπε πρώτα να πάρουν οι Άγγλοι το μερίδιο τους, και ύστερα ο  γεωργός είχε το δικαίωμα να μεταφέρει το υπόλοιπο γέννημα από τα χωράφια στο σπίτι του.
Στις υποχρεώσεις του μουχτάρη, ήταν να τους φιλοξενεί και να τους βοηθεί στην είσπραξη των φόρων. Ο  Αντωνάς Λιασίδης ως κοινοτάρχης ηταν φιλόξενος και τους εξυπηρετούσε. Όταν στις θέσεις αυτές διορίστηκαν Έλληνες, οι λεγόμενοι Μαμούρηδες (από τη λέξη μαμούρι που σήμαινε μικρός στην ηλικία, υπηρέτης του σπιτιού), ως κοινοτάρχης, έδωσε τη θέση αυτή στόν αδελφό του Γιάννη Λιασιδη Πουρνελλο και στον υιό του Αντώνη Πούρνελλο (αργότερα Π/Αντώνη), και υστερότερα στον επίσης αδελφό του (απο αλλο πατερα) Πιστέντη Χ’ Χαραλάμπους που ήταν άνθρωπος μεγαλόσωμος, και ο πιο δυνατός από όλο το χωριό σε σωματική δύναμη όπως ενθυμούνται οι γεροντότεροι. Ήταν αυτός, ο τελευταίος Μαμούρης γιατί η φορολογία της δεκατίας καταργήθηκε.
1938 - 1941, ΑΚΕΛ ΧΛΩΡΑΚΑΣ.
Στις αρχές του 20ου αιώνα στη Χλώρακα τα πνευματικά, οικονομικά και κοινωνικά πεπραγμένα ήταν σε βαθμό ανυπαρξίας. Οι μαθητές της Χλώρακας και της Έμπας φοιτούσαν στο ίδιο σχολείο, κάποτε στην Χλώρακα, κάποτε στην Έμπα. Για αίθουσες τάξης οι κάτοικοι εχρησιμοποιούσαν το καφενείο του Κώστα Ταπακούδη, το καφενείο του Χαρή του Γιώρκα, ακόμα και την προέκταση που υπήρχε παλιά πριν αυτή χαλαστεί, της εκκλησίας της Χρυσειλεούσης. Η ίδια ακριβώς κατάσταση συνέβαινε και στην πόλη της Πάφου το Κτήμα, και σε μεγαλύτερο βαθμό στα υπόλοιπα χωριά. Αυτό το επιβεβαιώνει δημοσίευμα της εφημερίδας «Πάφος» στο πρώτο κιόλας φύλλο με ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 1921 «...Η αμάθεια είναι εξαπλωμένη εις βαθμόν απίστευτον. Το 84% του πληθυσμού αγνοούσιν ανάγνωσιν και γραφήν και κατά φυσικήν συνέπεια και το έγκλημα ολοέν αυξάνει, ενώ η οικονομική καχεξία του τόπου έφτασεν εις το απροχώρητον..».
Οι μοναδικές σχεδόν πηγές που έχουμε για την εποχή εκείνη, είναι ελάχιστες και τις ευρίσκουμε στο βιβλίο του Χωριανού μας Χρίστου Μαυρέση. Από την απελευθέρωση και ύστερα, παρακολουθούμε να συμβαίνουν άλματα στον τομέα των γραμμάτων και των τεχνών σε όλη την επαρχία της Πάφου. Ορισμένοι πνευματικοί άνθρωποι ανασυγκροτήθηκαν και συνέβαλαν ώστε να αφυπνίσουν τους κατοίκους πνευματικά. Οι ιερείς κατ αρχάς και ύστερα οι δάσκαλοι, ίδρυσαν κατηχητικά, συλλόγους και σχολεία που θα βοηθούσαν κυρίως τους νέους ν' αποκτήσουν παιδεία και γνώσεις του κόσμου που τους περιέβαλλε.
Με την εμφάνιση δημοσιογραφικών εντύπων στην επαρχία δημιουργείται αμέσως βήμα έκφρασης ιδεοπολιτικών απόψεων. Οι πνευματικοί άνθρωποι έχοντας βρει βήμα έκφρασης δραστηριοποιούνται και παράγουν πνευματικό εργο το οποιον δημοσιεύεται και διαδίδεται στον κόσμο μέσω αυτών των εντύπων. Σ' αυτή τη πνευματική ανάπτυξη συνέβαλαν κάποιοι χαρισματικοί, άνθρωποι που μέσα από δημοσιεύματα, αλλά κυρίως μέσα από την εκπαίδευση έγραψαν ιστορία. Με το λογοτεχνικό τους εργο το οποίο δημοσιοποίησαν στις τότε εφημερίδες και υπάρχει μέχρι σήμερα, άφησαν το στίγμα της εποχής εκείνης. Ένας τέτοιος άνθρωπος, ήταν ο Άντης Περνάρης που διετέλεσε δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο της Χλώρακας και άφησε πνευματικό έργο γράφοντας κυρίως ποίηση, οικοδομώντας έτσι μια νέα πνευματική κατάσταση στη Χλώρακα και στην πόλη της Πάφου. Από πληροφορίες που έχουμε από παλιούς χωριανούς, λένε ότι έγραψε επίσης την ιστορία της Χλώρακας της τότε εποχής, την οποία δημοσίευσε σε βιβλίο, αλλά που δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να ανακαλύψουμε.
Άλλοι άνθρωποι του πνεύματος που συνετέλεσαν στην ανάπτυξη της εκπαίδευσης στη Χλώρακα, είναι ορισμένοι χωριανοί που με όρεξη και μεράκι μπήκαν μπροστάρηδες δημιουργώντας συλλόγους και σωματεία με μοναδικό σκοπό την προώθηση της πνευματικότητας και την δημιουργία κουλτούρας στη σκέψη όλων των νέων της κοινότητας. Στις σημερινές ημέρες έχουμε δει πολλά, έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα πρωτοποριακά, και να είναι η κοινότητα σχεδόν πάντα στην επικαιρότητα λόγο ανθρώπων που με την σπουδαιότητα τους δημιουργούν το όλο κλίμα. Την τότε δύσκολη εποχή, αυτό ξεκίνησε να συμβαίνει, ήταν δε η πρώτη φορά που απ όλη την Πάφο, το 1938 ιδρύθηκε στη Χλώρακα «Επιμορφωτικός Σύλλογος» με σκοπό την προώθηση των γραμμάτων… Ο Μιχάλης Μαχητής ήρθε απο το Πολέμι και παντρευθηκεν την κόρη του Κασιαού. Κατοίκισε στη γνωστή γειτονιά της οδού Σταύρου Μιχαήλ 6. Άνοιξε καφενείο στον ίδιο τόπο, και εκεί μεγάλωσε τα έξη παιδιά του. Τρεις απο αυτούς, οι Σταύρος, Γιώργος και Ευρύς, σπούδασαν δάσκαλοι. Σαν μορφωμένοι άνθρωποι σκέφτηκαν να ιδρύσουν ένα πολιτιστικό σύνδεσμο με σκοπό την επιμόρφωση των τότε Χλωρακιωτών. Με τους Πετρή Γιωρκάτζη,  Νίκολο Αδάμου, Αντώνη Μαυράντωνο,  Ευστάθιο Ερωτοκρίτου και τα αδέλφια Νικόλα και Γεώργιο Λαππά, το 1938, έφτιαξαν ένα τέτοιο σύλλογο και τον ονόμασαν Επιμορφωτικό σύλλογο. Για στέγη χρησιμοποίησαν το καφενείο του Χαρή του Γιώρκα. Ύστερα από τρία χρόνια λειτουργίας του, τον τότε καιρό εκείνο, στις 14 του Απρίλη 1941 συγκαλείται συνέλευση στη Σκαρίνου όπου αποφασίζεται η ίδρυση του Ανορθωτικού Κόμματος του Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ). Είχε προτεραιότητα την καταπολέμηση του Χιτλερικού φασισμού, κάτι που συνέπαιρνε τους Κύπριους όντας και αυτοί υπόδουλοι στον Εγγλέζικο φασισμό. Έτσι βρήκε μεγάλη απήχηση στους Κύπριους, το ίδιο συνέβηκε και με τον επιμορφωτικό σύλλογο Χλωρακας, ο οποίος και ενώθηκε με αυτή την οργάνωση, και έτσι το καφενείο του Χαρή, ονομάστηκε ΑΚΕΛ Χλωρακας.  Η μισή κοινότητα της τότε εποχής εντάχθηκε στο ΑΚΕΛ, κάτι το πρωτοφανές, αλλά αυτό εξηγείται διότι το κόμμα αυτό αντιπροσώπευε τον απλό φτωχό εργαζόμενο κόσμο. Πρώτος γραμματέας του ΑΚΕΛ Χλωρακας ανελαβε ο Χαράλαμπος Κυπριανού, θέση την οποίαν κατείχε πανω απο δέκα χρόνια. Τον διαδέχτηκε ο Ευστάθιος Ευσταθίου, ύστερα ανελαβε  ο Ανδρεας Πετρου, και μετά ο Γεώργιος Νικολάου. Απο το καφενείο του Χαρή το κόμμα μεταστεγάστηκε στο οίκημα του Χρίστου Κωνστάντινου, αργότερα στο καφενείο του Χαμπή του Φιλιππή, και το ΄90 περιπου μετεκινήθησαν στο σημερινό οίκημα το οποίον και αγοράστηκε και είναι ιδιοκτησία του ΑΚΕΛ.
1939, ΣΠΕ Χλώρακας. Το 1905 ιδρύθηκαν οι πρώτες Συνεργατικές Τράπεζες στην Πάφο. Στις αρχές της δεκαετίας 1910 εμφανίζονται οι πρώτοι σοσιαλιστικοί πυρήνες, εργατικές Συντεχνίες και Αγροτικοί Σύλλογοι σε βασικά χωριά αρχικά, και ύστερα Παγκύπρια.
Το 1939 Ιδρύεται η ΣΠΕ Χλώρακας και πρώτη επιτροπή αναλαμβάνουν οι Αντώνης Λιασίδης (πρόεδρος), Θεόδωρος Ττοουλιάς, Χ΄ Κλεόβουλος Μιχαήλ, Νικόλας Αζίνας και ο Νικόλας Γεωργίου. Γραμματέας διορίζεται ο Χαράλαμπος (Χάμπος) Αζίνας ο οποίος υπηρέτησε μέχρι το 1946. Τον διαδέχεται ο Θουκυδίδης Ιωάννου μέχρι το 1961. Έπειτα διορίστηκε ο Κυριάκος Λεωνίδα μέχρι το 1976, και ακολούθως ο Γεώργιος Λαούρης.
1940 – 1956, Κοινοτάρχης Γεώργιος Χριστόδουλος Λαούρης. Όταν ο Αντωνάς Λιασίδης περιήλθε σε βαθειά γερατειά, έπρεπε να αντικατασταθεί από την θέση του μουχτάρη. Την εποχή εκείνη οι κοινοτάρχες εδιορίζοντω από τον έπαρχο, και ήσαν αρχηγοί με πολλη δύναμη στις κοινότητες. Σκέφτηκε ότι έπρεπε να χρησιμοποίησει την δύναμη αυτή, ώστε επόμενος στη θέση του να διοριστεί ο υιός του Ιωάννης Λιασίδης. Έσφαξε το λοιπόν μια γουρουνιά γαλατερή πεντέξι οκάδες (ήταν η γουρουνιά την εποχή εκείνη το ανώτερο δώρο που εχρησιμοποιήτω ως κανίσσιη), και την πήρε πεσκέσι (δώρο) στον τότε βηθό διοικητή τον Μενοικέα, ο οποίος όμως του εξήγησε ότι για να διοριστεί κάποιος κοινοτάρχης, έπρεπε να έχει υπηρετήσει πρώτα ως Αζάς (βοηθός κοινοτάρχη). Γι αυτό το λόγο, τον διόρισε Αζά, και ως κοινοτάρχη διόρισε τον Γεώργιο Λαούρη.
Ο Γεωργιος Λαούρης γεννήθηκε το 1895, παντρεύτηκε την Βαρβαρού Χ΄Τσιηπρή, και από τα  9 παιδιά τα οποία απέκτησε, οι 3 απεβίωσαν σε μικρη ηλικία, από τους άλλους 6 οι δυο οπως και ο ίδιος ήσαν εξαίρετοι ιεροψάλτες. Στα 40 του χρόνια το 1935, αναλαμβάνει επίτροπος της εκκλησίας, ενώ από το 1932 υπηρετεί τα κοινά από την θέση του Αζα για 8 συνεχή χρόνια, οπότε και διορίζεται μουχτάρης. Το 1939 είναι από τα ιδρυτικά μέλη της ΣΠΕ Χλώρακας. Το 1950 πρωτοστατεί και εργάζεται με όλες του τις δυνάμεις για την πραγματοποίηση του Ενωτικού δημοψηφίσματος με την Ελλάδα. Από την θέση του κοινοτάρχη, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη της Χλώρακας στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Το 1956 υπέβαλε παραίτηση ως διαμαρτυρία για τη στάση της Βρετανικής Κυβέρνησης για μη παραχώρηση στον Κυπριακό λαό το δικαίωμα της Ελευθερίας. Απεβίωσε το 1987.
Στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο 33.000 Κύπριοι κατετάγησαν στο Κυπριακό σύνταγμα υπό την διοίκηση  Άγγλων, ως εθελοντές για να πολεμήσουν τούς Γερμανούς μετά απο υπόσχεση που έδωσαν σε αυτους οι Βρετανοί αποικιοκράτες ότι με τη λήξη του πολέμου θα έδιναν ελευθερία στην Κύπρο.  Η Χλώρακα εκτός των εθελοντών στρατιωτών προσέφερε και χρήματα τα οποία εμαζεύοντο από εράνους και στους οποίους οι κάτοικοι έδιναν απλόχερα από το υστέρημα τους. Την εποχή εκείνη ο πληθυσμός της Χλώρακας ήταν περιπου 800 κάτοικοι. Εξ αυτών κατετάγησαν 30 χωριανοί, εκ των οποίων οι 12 υπηρέτησαν στην Κύπρο, ενώ οι υπόλοιποι σε διάφορες χώρες όπως Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Λιβύη Ιταλία. Μερικοί έλαβαν μέρος σε μάχες, και ορισμένοι πληγώθηκαν. Στην Κύπρο υπηρέτησαν οι Νίκος Γέρος, Κώστας Όθωνος, Ανδρέας Γεωργίου Σοφοκλέους, Αντώνης Χ. Πάφιος, Νικόλας Σοφοκλέους, Αντωνάκης Χατζιούδης, Νεόφυτος Χρ. Μαυρέσιης, Νικόλας Αναξαγόρα, Χαράλαμπος Βασιλείου, Κώστας Ευσταθίου Κυρηναίας, Σάββας Αχιλλέας, Ανδρέας Γεωργίου. Στην Ιταλία έλαβαν μέρος οι Χαρίλαος Χαραλάμπους Μάντης, Νικόλας Παναγιώτου Αλακάτης, Ανδρέας Κουρσάρος, Κυριάκος Αλέξη, Χαράλαμπος Χ’ Αχιλλέας, Γεώργιος Σιέλης, Κώστας Αλέξη, Γεώργιος Σεργίου, Γεώργιος Πολεμίτης και Χρίστος Γεωργίου Πεγειώτης. Στην Αίγυπτο υπηρετήσαν οι Αντώνης Γεωργίου, Νικόλας Ιωάννου, Χριστόδουλος Βασιλείου και Κώστας Δημητρίου Ασπρος. Υπηρέτησε επίσης στην Αίγυπτο και Ιταλία ο Μενέλαος Αριστείδου, στην Αίγυπτο και Παλαιστίνη ο Θεόδωρος Σοφόκλη, στην Ιταλία και Αίγυπτο ο Ιωάννης Χ. Αζίνας, και τέλος σε Λιβύη και Αίγυπτο υπηρέτησε ο Χαράλαμπος Κ. Ταπακούδης.

1940 – 1946, Δάσκαλος Χαραλαμπος Αζινας

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑ

Πριν από την ΠΕΚ, υπήρχε Εθνικό - θρησκευτικό σωματείο το οποίον εξελίχθηκε σε ΠΕΚ και στεγαζόταν σε οίκημα στη πλατεία της εκκλησίας Παναφίας Χρυσοαιματούσας. Γι αυτό δεν υπάρχουν περαιτέρω πληροφορίες


1942, ΠΕΚ. Το 1942 συγκαλείται ιδρυτικό συνέδριο από τους αγρότες της Κύπρου στην Αθηαινου. Ο Χαράλαμπος Αζίνας φροντίζει σε αυτό να συμμετέχει από την Χλώρακα ο Κώστας Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστας), που αργότερα εξελέγει μέλος του Επαρχιακού Συμβου-λίου ολης της Πάφου. Ο πληθυσμός δέχτηκε μα μεγαλη χαρά την ίδρυση της ΠΕΚ, και σε όλη την ύπαιθρο και σε κάθε χωριό ιδρύθη-καν σύλλογοι με την επωνυμία ΠΕΚ (Παναγροτική Ένωση Κύπρου). Σύντομα η κίνηση της ΠΕΚ ήρθε σε αντιπαράθεση με τους Μορφωτικούς συλλόγους για λόγους ιδεολογικούς. Σταδιακά δημι-ουργήθηκαν σε όλα τα χωριά δυο τάσεις, δυο παρατάξεις, η Αριστερά και η Δεξιά, αντιμαχόμενες μεταξύ τους. Γραμματείς της ΠΕΚ Χλώρα-κας διετέλεσαν οι Νικόλας Μαυρονικόλας, Μενέλαος (Μέλιος) Ιωάννου Λιασίδης, ο Ανδρέας Αγγλογάλλος και Γεώργιος Χαραλάμπους Μαύρου.
1947 –  1951, Δάσκαλος Γεώργιος Ιωάννου
1945. Παπάντωνης Ιωάννου Λιασίδης. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1945. Γεννήθηκε το 1902, απεβίωσε το 1974. Προερχόμενος από πολυμελή και φτωχή οικογένεια, δεν κατάφερε να πάει στο Γυμνάσιο. Είχε όμως πολύ ενδιαφέρον για τα γράμματα, έτσι από μόνος του μέσα από τα εκκλησιαστικά βιβλία κατάφερε να μορφωθεί σε μέγα βαθμό. Αγαπούσε επίσης τη Βυζαντινή μουσική και ήταν  διορισμένος ψάλτης στην Εκκλησία Θολοσκέπαστης της Κάτω Πάφου. Δίδασκε την τέχνη της μουσικής που ήξερε πολύ καλά σε πολλούς άλλους, έγραψε επίσης και εξέδωσε Εγκόλπιο Βυζαντινής Μουσικής, μέγα βοήθημα για τους μαθητές του Ιεροψάλτες. Την εποχή της Δεκατίας (είδος φόρου στην Αγγλική Αποικιοκρατική Κυβέρνηση) διετέλεσε Μεμούρης (πιστοποιών υπάλληλος για τις σοδειές των Γεωργών ώστε να δοθεί από αυτήν το ένα δέκατο στην Κυβέρνηση) θέση από την οποία μπόρεσε να βοηθήσει και να διευκολύνει πολλούς φτωχούς συγχωριανούς του. Παντρεύτηκε την κόρη του ιερέως της Χλώρακας Παπακλεόβουλου, έτσι μ αυτό τον τρόπο ήρθε πιο κοντά στην εκκλησία που αγαπούσε, έτσι αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας. Υπήρξε από τους πρωτοστάτες στην ίδρυση θρησκευτικού συλλόγου και ύστερα της ΑΤΕ ΠΕΚ Χλώρακας. Υπήρξε επίσης μέλος και αγωνιστής της ΕΟΚΑ.
1949, Ενωτικό Δημοψήφισμα. Το 1949 η Ιερά Σύνοδος, αποφάσι-σε να προτείνει στην αποικιοκρατική κυβέρνηση να καλέσει τον λαό σε δημοψήφισμα, έτσι ώστε ο ίδιος να αποφανθεί για το μέλλον του. Μετά την άρνηση της κυβέρνησης, η  ιδέα του δημοψηφίσματος συζητήθηκε σε σύσκεψη του Γραφείου Εθναρχίας την 1η Δεκεμβρίου 1949 και αποφασίστηκε να οργανωθεί απο αυτην. Ημερομηνία του δημοψηφίσματος ορίστηκε η 15η Ιανουαρίου  1950. Παρά τις απειλές  των Άγγλων προς τους δημοσίους υπαλλήλους και Έλληνες πολίτες του Κυπριακού λαού, το 95.7% των ψηφοφόρων τάχθηκαν υπέρ της Ένωσης. Την εφορευτική επιτροπή για την διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος στη Χλώρακα αποτελούσαν οι ιερείς της κοινότη-τας ΠαπάΓιωρκης Νικόλα, Παπακλεόβουλος Χ΄Παπαχριστοδούλου, Κώστας Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστας), Ιωάννης Α. Λιασίδης, Ιωά-ννης Ν. Χ΄Οικονόμου και ο Γεώργιος Ν. Χ΄Γεωργίου Μαυρονικόλας. Άρχισε στις 15/1/1950 και διήρκησε ως τις 20/1/1959. Ψήφισαν όλοι οι ενήλικοι κάτοικοι που ανέρχονταν σε 542. Πρώτοι εψήφισαν η Μαρούλλα Ευριπίδου, και οι Θεόδωρος Κυριάκου (Κοκκινος) με τη σύζυγο του Θεκλού, και τελευταίος ο Γεωργιος Χρ. Λαούρης.
1948 εως 1968, Τουρκόπουλος Κλέανθος Κωνσταντίνου ( το παλληκάρι)
Γεννήθηκε το 1906 και απεβίωσε σε βάθος γήρατος το 2002. Ενυμφέφθη την Αντιγόνη κόρη του ιερέως της κοινότητας Παπαχαρήδημου και απέκτησε μαζί της πολυμελή οικογένεια. Διορίστηκε Τουρκόπουλος το 1948, και υπηρέτησε από τη θέση αυτή έως το 1955 οπότε έδωσε την παραίτηση του εις ένδειξη διαμαρτυρίας προς την Αποικιοκρατική Αγγλική κυβέρνηση, και εις ένδειξη συμπαραστάσεως υπέρ του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, γλυκομίλητος και αγαπητός από όλη την τοπική κοινωνία. Ιδιαίτερα τον αγαπούσαν τα παιδιά διότι μαζί τους εχωράτευε και τους έλεγε αστεία. Το 1960 με την ανακήρυξη της δημοκρατίας ξαναδιορίστηκε σαν Τουρκόπουλος από την Ελληνοκυπριακη πλέον κυβέρνηση, και υπηρέτησε μέχρι το 1968 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν γνωστός για τα σπουδαία τσιαττιστά που συνταίριαζε για όλες τις περιστάσεις, και ήσαν όλα επιτυχημένα, πάρα πολλά δε από αυτά έμειναν και υπάρχουν μέχρι σήμερα.
1952 – 1954, δάσκαλος Γ. Ταπακουδης
1954, δάσκαλος Χριστόδουλος Γ. Λαούρης.
Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 6 Ιουλίου 1931 και διαμένει μόνιμα στην Πάφο..
Συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Πάφο και αποφοίτησε από το Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου τι 1951. Μετεκπαιδεύτηκε το 1969 στην εκπαιδευτική τεχνολογία, το 1973-74 στη διδασκαλία της Αγγλικής γλώσσας και το 1979-80 στην εκπαιδευτική διοίκηση σε Πανεπιστήμια της Αγγλίας. Κατέχει τους τίτλους Dipl.Ed., M.Sc. και Ph.D. Ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στη δημοτική εκπαίδευση. Διατέλεσε Επιθεωρητής Δημοτικών σχολείων, και ήταν υπεύθυνος του Επαρχιακού γραφείου Πάφου. Υπήρξε για πολλά χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της οργάνωσης επιθεωρητών Δημοτικής εκπαίδευσης. Εργάστηκε ως δάσκαλος / διευθυντής στην Πάφο και σε πολλές κοινότητες. Κατά τη δεκαετία του 1970 αποσπάστηκε στη νεοϊδρυθείσα Υπηρεσία εκπαιδευτικής Ραδιοφωνίας / Τηλεόρασης του υπουργείου παιδείας όπου εργάστηκε για σειρά ετών για την καθιέρωση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης ως μέσον διδασκαλίας στα σχολεία της Κύπρου.
Δημοσίευσε σειρά άρθρων και βιβλίων μεταξύ των οποίων ένα βιβλίο στα Ελληνικά «Οδηγό Μουσείου για μαθητές» για την Παναγιά γενέτειρα του Μακαρίου, και 4 άλλα στα Αγγλικά με περιεχόμενο εκπαιδευτικό, παιδαγωγικό, ψυχολογικό.
Πήρε μέρος σε πολλά τοπικά και διεθνή εκπαιδευτικά συνέδρια. Από υπεύθυνη θέση βοήθησε στην αποκατάσταση των προσφύγων μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974. Η συμμετοχή του σε πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπως στην επιτροπή για τα δικαιώματα του παιδιού και στην επιτροπή για την ευημερία και προστασία ηλικιωμένων υπήρξε πολύ αποτελεσματική.
Το ενδιαφέρον του και η δράση του για την πολιτική ζωή του τόπου υπήρξε πάντοτε μεγαλη. Πρωτοστατούσε και συνέδεε πάντοτε τη ζωή του με την όλη πνευματική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή της πόλης και της επαρχίας της Πάφου.
Τον Σεπτέμρη του 1977 προαχθηκε σε επιθεωρητή γενικών μαθημάτων, και από το υπουργείο Παιδείας όπου ήταν αποσπασμένος για 7 χρόνια στην εκπαιδευτική ραδιοφωνία / τηλεόραση, μετατέθηκε στην Πάφο. Εργάστηκε για 7 χρόνια ως επιθεωρητής και 7 χρόνια ως Επαρχιακός επιθεωρητής Πάφου. Αφυπηρέτησε το 1991.
Το 1983 οι τεχνικές υπηρεσίες του υπουργείου παιδείας είχαν αποφασίσει να κατεδαφίσουν το κλασσικού τύπου σχολικό κτίριο για να κτιστεί καινούργιο προς κάλυψη των στεγαστικών αναγκών. Μόλις το πληροφορήθηκε ο Χριστόδουλος Λαουρης, χρησιμοποιώντας την ανώτερη θέση του και τις διασυνδέσεις του, κατάφερε ώστε το υπουργείο Παιδείας να αλλάξει αυτή την απόφαση, και έτσι να γλιτώσει το ωραίο κτιριακό συγκρότημα το οποιον υπάρχει έως σήμερα. Στο δημοτικό σχολείο αυτό, ο Χριστόδουλος Λαούρης φοίτησε για έξι χρόνια (1937 - 43), δίδαξε για τρία χρόνια (1954 - 57), και το επισκεπτόταν ως επιθεωρητής για δεκατέσσερα χρόνια (1977 - 1991).   
Το 1980 όταν ο τότε προεδρος Βασιλείου επισκέφτηκε τη Χλωρακα, σε αίτημα του τότε κοινοτάρχη όπως δοθεί Τουρκοκυπριακή γη στη Λεμπα για να χτιστεί κοινοτικό νηπιαγωγείο και δεύτερο Δημοτικό σχολείο, τους απάντησε ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί αυτή η γη θα δοθεί στους Πρόσφυγες. Όμως και πάλιν ο Χριστόδουλος Λαουρης με παρέμβαση του μαζί με άλλους χωριανούς στον υπουργό Εσωτερικών κ. Βενιαμίν, κατάφερε μέσα σε ένα μήνα να παραχωρηθούν στην κοινότητα της Χλωρακας 12 σκάλες, όπου μέσα σε αυτές είναι τώρα κτισμένα το νηπιαγωγείο και το Β Δημοτικό Σχολείο.
Ο Χριστόδουλος Λαουρης για την όλη του δράση τιμήθηκε και βραβεύτηκε σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο Άγιος Γεωργιος από το Σύνδεσμο γονέων και τις αρχές της γενέτειρας του Χλώρακας.
1953, Σεισμός της Πάφου.
Την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 1953, γύρω στις 6.00 το πρωί “η γαλήνη της επαρχίας Πάφου διεταράχθη από τους ισχυροτέρους σεισμούς που εγνώρισε ποτέ η Κύπρος. Σοβαρές καταστροφές με 63 νεκρούς, 200 τραυματίες και 4000 άστεγους. Πολλά σπίτια κατέρρευσαν σε 158 χωριά.
Επειδή κατά την ώρα που έγινε ο σεισμός πολλοί αγρότες βρίσκονταν στις εργασίες τους αποφεύχθηκαν μεγαλύτερες απώλειες.
Οι δονήσεις έγιναν αισθητές, σε όλη την Κύπρο, κυρίως στη Λεμεσό. Η Χλώρακα ήταν το χωριό που είχε τις πιο πολλές καταστροφές. Η Αποικιοκρατική κυβέρνηση  έκτισε τις λεγόμενες παράγκες που αποτελούντο απο ένα διπλό, ή ένα διπλό και ένα μονό δωμάτιο, όταν η οικογένεια ήταν πολυμελής, ως προς αποκατάσταση των πληγέντων. Είχε επίσης στη Χλώρακα ένα νεκρό παιδί, αποτελεσμα του καταστροφικού σεισμού.
1954, ΕΟΚΑ.
Μετα την λήξη του Β Παγκοσμίου πολέμου οι Άγγλοι δεν έδωσαν την αυτοδιάθεση που υπεσχέθησαν στον λαό της Κύπρου, η καταπίεση συνεχίστηκε, έτσι με αρχηγό την Εθναρχία υπό του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου,  ξεκίνησε ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ ο οποίος άρχισε από τις ακτές της Χλώρακας με την αποβίβαση του στρατιωτικού αρχηγού Διγενή στην ακτή της Αλυκής, και την εκφόρτωση του πρώτου οπλισμού που χρησιμοποιήθηκε για τον σκοπό αυτό, στην ακτή «Βρέξη». Σύσσωμος όλος σχεδόν ο πληθυσμός της κοινότητας έλαβε μέρος, ή βοήθησε ώστε να επιτύχει ο αγώνας ο οποίος διήρκησε 4 έτη, και μετά την επιτυχή του έκβαση επέφερε τις Συμφωνίες της Ζυρίχης.
1955, 25 Ιανουαρίου, καϊκι Αγιος Γεώργιος
Εφτά Χλωρακιώτες αγωνιστές  πατριώτες, που πιστέψανε και παλέψανε για μία πραγματικά ελεύθερη Κύπρο, με τις μεγάλες θυσίες τους σφράγισαν ανεξίτηλα την σύγχρονη Κυπριακή ιστορία. Γιατί ήταν ο αγώνας τούς για εθνική κα> κοινωνική απελευθέρωση, για αυτοδιάθεση και Ένωση.
Στην ακτή «Ροδαφίνια» της Χλώρακας μια ομάδα πατριωτών, ανέμεναν το πλοιάριο "Άγιος Γεώργιος" για να παραλάβουν φορτίο οπλισμού για την προετοιμασία του μεγάλου ξεσηκωμού εναντίον των Άγγλων κατακτητών. Η ομάδα αυτή ήταν η πρώτη της ΕΟΚΑ, και αποτελείτο από εφτά νέους Χλωρακιώτες, με ομαδάρχη τον Κώστα Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστα), και μέλη τους Νικόλα Μαυρανικόλα, Νικόλα Κ. Πεντάρα, Χριστόδουλο Ν. Πενταρά, Χριστάκη Εύζωνα, Κυριάκο Γ, Μαυρονικόλα, και Μιχαλάκη Παπαντωνίου. Μαζί τους ήταν και ο αγωνιστής δικηγόρος Σωκράτης Λοιζίδης από το Δίκωμο.
Στις 25 Ιανουαρίου, ο πλοίαρχος του Αγγλικού πολεμικού "Κόμετ" εντόπισε στο ραντάρ το καΐκι "Άγιος Γεώργιος" να κινείται στα δυτικά της Χλώρακας. Αμέσως έσβησε τις μηχανές, έκανε συσκότιση και ειδοποίησε την αστυνομία.
Άγγλοι στρατιώτες που στρατοπέδευαν στο Κόλπο των Κοραλλίων, μεταφέρθηκαν στη Χλώρακα, και περικύκλωσαν όλη την περιοχή από το χωριό μέχρι την παραλια. Εν τω μεταξύ το πλοιάριο πλησίασε την ακτή και άρχισε να ξεφορτώνει τον οπλισμό, και να τον μεταφέρει στην ξηρά με μια βάρκα. Μια περίπολος αστυνομικών στη πορεία τους για τα "Ροδαφίνια" συνάντησαν τους Κυριάκο Μαυρονικόλα και Μιχαλάκη Π/Αντωνίου και τους συνέλαβαν. Άλλες δυο περίπολοι περικύκλωσαν την ακτή και συνέλαβαν τους υπόλοιπους μαζί με κιβώτια οποία είχαν ήδη εκφορτωθεί και αποθηκευτεί στο μικρό σπιτάκι που ήταν μέσα η μηχανή άντλησης νερού του Ανδρέα Γιώρκη (Χλωρακιώτη), τα οποία περιείχαν δυναμίτιδα. Ταυτόχρονα το Αγγλικό πολεμικό κατεδίωξε και συνέλαβε το καΐκι "Άγιος Γεώργιος" με όλο του το πλήρωμα.
1956-1974, Κοινοτάρχης Ιωάννης Λιασίδης (Μαυρόγιαννος).
Διαδέχεται τον Χριστόδουλο Λαούρη, και επαναδιορίζεται το 1960 από τον υπουργό εσωτερικών της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας Πολύκαρπο Γιωρκάτζιη. Γεννήθηκε το 1902. Κατείχε το γνωστό καφενείο στην κεντρική πλατεία, και εκτός από τους καφέδες, ησχολείτο και με την τέχνη της πράξης. Ήταν δηλαδή είδος πράτη και μεσιτέμπορα. Ήταν μεσάζων μεταξύ παραγωγών και φθαρτεμπόρων, ώστε σε συμφωνημένη τιμή, να παραδίδουν τα λαχανικά τους οι πρώτοι στους δεύτερους.
Ήταν μια συμφέρουσα εργασία, ήταν ευκατάστατος, έτσι μπορούσε και έδινε βερεσέ στους θαμώνες του καφενείου, αφου εκείνη την δύσκολη εποχή οι κάτοικοι πολλές φορές δεν είχαν χρήματα ούτε για καφέ. Κάθε φορά όταν εγίνοντο εκλογές στην κοινότητα για ανάδειξη επιτρόπων στην εκκλησία και στην ΣΠΕ, πριν να τελειώσουν αυτές, ετοίμαζε τραπέζια και γλέντια για να γιορτάσει την εκλογή του με τους ψηφοφόρους του, ως να ήξερε ότι θα ήτο νικητής. Και επειδή πάντα εκλεγόταν, τον ονόμαζαν Λευκό Πολιτευτή. Ήταν την εποχή τη δική του, που η Κυβέρνηση έφερε το νερό στην κοινότητα από την περιοχή Σταυρός στην Τσάδα. Το έφεραν με σωλήνες, και έκτισαν σε όλο το χωριό σε ταχτά διαστήματα βρύσες με το σήμα της νεοσύστατης Δημοκρατίας πανω σε αυτές, και από αυτές έπαιρναν όλοι οι κάτοικοι νερό. Αργότερα τοποθετήθηκε νερό σε όλα τα σπίτια. Κατά την περίοδο του 1970 διενεργείται στην Χλώρακα ο αναδασμός. Την δική του εποχή επίσης κατασκευάστηκε το κοιμητήριο και το γήπεδο στην παλιά του μορφή στον Άγιο Νικόλαο. Κάποιος όταν αρρωστούσε χρειαζόταν χαρτί από τον μουχτάρη για να παει στο Νοσοκομείο. Υπήρχαν δυο ειδών από αυτά. Το λευκό που με αυτό η εξέταση και η θεραπεία ήταν δωρεάν, και το κόκκινο που με αυτό ο ασθενής πλήρωνε. Το πρώτο ήταν για τους άπορους, ενώ το δεύτερο για τους υπόλοιπους. Ο Ιωάννης Λιασίδης έδινε σε όλους λευκά χαρτιά, με αποτελεσμα πολλές φορές να δέχεται επιπλήξεις από τον Έπαρχο. Απεβίωσε ξαφνικά το 1974 ενώ ήτο ακόμη κοινοτάρχης.
1958. Παπακώστας Λεωνίδα.
Χειροτονήθηκε το 1958. Γεννήθηκε το 1915, απεβίωσε το 1971. Κώστας Λεωνίδα (αργότερα Π/Κώστας), πρώτος ομαδάρχης ΕΟΚΑ. Η πρώτη ομάδα δημιουργήθηκε στη Χλώρακα  το 1954 και αποτέλεσε τον πυρήνα της οργάνωσης (εισαγωγή, μεταφορά, απόκρυψη οπλισμού, και παραλαβή στελεχών της οργάνωσης). Ήταν εκ των ιδρυτών της Παναγρoτικης Ένωσης Κύπρου (ΠΕΚ) και ανώτατος σύμβουλος στο Παγκύπριο συμβούλιο της οργάνωσης.
Ήταν μέλος της εφορευτικής επιτροπής στην κοινότητα της Χλωρακας η οποία διεξήγαγε το Ενωτικό Δημοψήφισμα το 1950.
Μυήθηκε και εντάχτηκε στην οργάνωση, απο τον Ανδρέα Αζίνα αρχές του 1954. Στις 5 Μαρτίου 1954 μαζί με άλλους παραλαμβάνει τον οπλισμό και τα πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιαριο"Σειρήν" στην περιοχή "Βρέξη". Στις 10 Νοεμβρίου 1954 μαζί με άλλους δυο αγωνιστές, παραλαμβάνει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή στην παραθαλάσσια τοποθεσία "Αλυκή". Στις 25 του Γεννάρη 1955 συλλαμβάνεται με άλλους 12 στην περιοχή "Ροδαφίνια" ενώ παραλάμβαναν οπλισμό και πυρομαχικά που μετέφερε το πλοιάριο "Αγιος Γεώργιος", και καταδικάζεται στις 6 Μαΐου 1955 σε τετραετή φυλάκιση. Αποφυλακίζεται στις 19 Μαρτίου 1958, και αμέσως χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Κιτίου Άνθιμο διάκονος, και σε λίγες μέρες χειροτονείται πρεσβύτερος. Σαν ιερέας ανέπτυξε πλούσια Κοινωνική και θρησκευτική δραστηριότητα. Πρωτοστάτησε στην ανοικοδόμηση της εκκλησίας της "Χρυσοαιματούσης" που είχε χαλάσει στον σεισμό του 1953 με εθελοντική εργασία, και με εράνους σ όλη την Κύπρο. Ήταν ένας από τους κύριους συντελεστές στο να μεταφερθεί νερό και ρεύμα στην κοινότητα, καθώς και στην διάνοιξη και ανακατασκευή σχεδόν όλων των δρόμων του χωρίου. Το 1961 με δικές του προσωπικές ενέργειες  προς τη Ζήνα Κάνθερ, κατάφερε οπως αυτή καταστεί μεγαλη ευεργέτιδα της Χλώρακας με έργα οπως την διάνοιξη και κατασκευή του δρόμου που οδηγεί στο χώρο αποβίβασης του Διγενή,  την ανέγερση του παρεκκλησιού του "Αγίου Γεωργίου" την μεταφορά του πλοιαρίου, την ανέγερση εστιατορίου, οπως και τη μεταβίβαση 33 στρεμμάτων γης, στην εκκλησία της Χλώρακας που η Ζήνα Κάνθερ ειχε αγοράσει. Το 1963 με το ξέσπασμα της Τουρκικής ανταρσίας βρίσκει τον Π/Κώστα στη πρώτη γραμμή να οργανώνει, να εκπαιδεύει και να καθοδηγεί τους νέους του χωριού πως να αποκρούσουν την Τουρκική ανταρσία.  Όταν οι Τούρκοι απέκλεισαν τις κοινότητες της Χλώρακας, Κισσόνεργας και Πέγειας με φυλάκια και μπλόκα στον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη, ο Π/Κώστας οργάνωσε ομάδες εθελοντών οι οποίοι  δούλεψαν νυχθημερόν μέχρι που ανοίχτηκε καινούργιος  δρόμος μέσω του χωριού Εμπα.
Τον Γενάρη του 1964 μεταβαίνει στην Αθήνα συνοδευόμενος από τους Κώστα Κ. Πενταρά, Ανδρέα Κουρούσιη και άλλους αγωνιστές απο την υπόλοιπη Κύπρο, και συναντούν τον Στρατηγό Γρίβα, και απαιτούν την κάθοδο του στην κινδυνεύουσα Κύπρο για να οργανώσει την άμυνα. Το 1968 με δίκες του ενέργειες και παραστάσεις προς την κυβέρνηση ανεγείρεται το υπόστεγο που στέγασε το πλοιάριο "Αγιος Γεώργιος". Κατά την διάρκεια της Ιεροσύνης του, υπήρξε Θρονικος επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου
Πέθανε από σύντομη ασθένεια στις 23/7/1971 σε ηλικία 56 ετών.
1960. Το πρώτο σινεμά λειτουργεί  στην κοινότητα. Ο Λεωνίδας Χ΄ Αντώνης κτίζει την πρώτη σκηνή σε ένα περιφραγμένο χώρο απο ψιλό σιμιντίρι (τοίχο), κατασκευάζοντας τον πρώτο κινηματογράφο στη Χλώρακα. Άφησε μεγαλη εποχή, που όλοι οι ζώντες ενθυμούνται με μεγάλην νοσταλγία. Έπαιζε ταινίες αγάπης, ιστορίας, πολέμων και περιπέτειας, έργα που έπαιξαν ρόλο καθοριστικό στη διαμόρφωση χαρακτήρων των θεατών. Αργότερα έκτισε επίσης θερινό κινηματογράφο, ο Χαμπής Π/Αντωνίου (αργότερα Π/Χαμπής).
1962. Δασκαλος, Ζαχαρίας Μιχαήλ. Τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1957. Σπούδασε στην Φιλοσοφική σχολή Αθηνών, καθώς και στην Μαρσάλειο Παιδαγωγική ακαδημία. Δούλεψε ως δημοδιδάσκαλος για τέσσερα χρόνια, και μετά σαν καθηγητής Ιστορίας στα Γυμνάσια.  Όταν αφυπηρέτησε, έγραψε το ιστορικό βιβλίο ¨Οι Παρτιζάνοι της Κύπρου¨, και καταπιάνεται σε αυτό με τις εμπειρίες του από τον αγώνα της ΕΟΚΑ, και το οποίο επιχορηγήθηκε από το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου- Πολιτιστικές Υπηρεσίες. Έλαβε μέρος στο αγώνα της ΕΟΚΑ σαν μέλος σε μαχητικές ομάδες κρούσεως στη Χλώρακα. Τιμήθηκε για την προσφορά του στον αγώνα απο την κυβέρνηση, η οποία του απένειμε το μετάλλιο τιμής της ΕΟΚΑ.
1960, Ανδρούτσος. Ο Ανδρέας Αζίνας άλλως Ανδρούτσος, ήταν εκ των πρώτων μυηθέντων στην ΕΟΚΑ. Ήταν ο σύνδεσμος Μακαρίου - Γρίβα και της ομάδας της Χλώρακας. Μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας διορίζεται από τον Μακάριο ως υφυπουργός Γεωργίας και Φυσικών Πόρων. Αργότερα τον ίδιο χρόνο αναλαμβάνει την διοίκηση του Συνεργατικού κινήματος, και διορίζεται διοικητής Συνεργατικής ανάπτυξης θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1980.
Από αυτή τη θέση προωθεί τα συμφέροντα των Αγροτών σε μεγάλο βαθμό καταχτώντας το κίνημα σε οικονομικό κολοσσό ενώ ο ίδιος αποκτά τεράστια πολιτική δύναμη, σε σημείο να είναι ο 2ος τη τάξη ισχυρότερος άνδρας στην Κύπρο. Από αυτή του τη θέση βοηθεί αρκετούς συγχωριανούς μας ειτε διορίζοντας τους στον Συνεργατισμό, ειτε σε άλλες Κυβερνητικές δουλειές.
Αγιος Γεωργιος, Βυζαντινου ρυθμου, xτιστηκε το 1961. Διακόσια περίπου μετρά από τη θάλασσα στην τοποθεσία ‘‘Αλυκή'’, εκεί οπού αποβιβάστηκε στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο Αρχηγός Διγενής, η Ζήνα Κάνθερ κατόπιν εισηγήσεως του Παπακώστα Λεωνίδα, ανήγειρε με δικές της δαπάνες, προς τιμήν του στρατιωτικού αρχηγού του Αγώνα το παρεκκλήσιον του Αγίου Γεωργίου. Το παρεκκλήσι, που εικονογραφήθηκε αργότερα από τους Γεώργιο και Αλέξανδρο Κωνσταντινίδη με τη φροντίδα της Μητρόπολης Πάφου και τις δωρεές χριστιανών, αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο τμήμα του όλου μνημειακού χώρου στην ακτή της Χλώρακας. Διαιωνίζει, μαζί με τα αλλά μνημειακά έργα, την ιστορική μνήμη και τονίζει τη θρησκευτική πίστη, που ενέπνεε τους αγωνιστές του 1955 και συμπορευόταν αχώριστη με την αγάπη προς την ελευθερία της πατρίδας.
1970 – 2009 Νίκος Πενταράς δάσκαλος, παζογράφος, ποιητής.
Ο Νίκος Πενταράς γεννήθηκε στη Χλώρακα της επαρχίας Πάφου το 1949. Εκτός από την προσφορά του στην Κυπριακή  Εκπαίδευση, την οποία υπηρέτησε από τη θέση του απλού δασκάλου μέχρι τη θέση του Πρώτου Λειτουργού Εκπαίδευσης, έχει εκδώσει και τα ακόλουθα δέκα βιβλία:
«Ώρες Πολέμου» (ποίηση) (1975)
«Μηνύματα» (ποίηση) (1981)
«Περιστέρι μου ξεκίνα» (ποίηση για παιδιά) (1987)
«Η Τρίτη Απόφαση» (ποίηση) (1988)
«Επάνοδος» (ποίηση) (1992)
«Φως εκ Φωτός» (ποίηση) (1994)
«Ποιήματα» (ποίηση) (1995)
«Ο Εκπαιδευτικός απέναντι στο Αναλυτικό Πρόγραμμα: Ελεύθερος Πολιορκημένος;» (μελέτη) (2004)
«Σε κάθε μπαλκόνι και ένα χελιδόνι» (μυθιστόρημα, που  απευθύνεται σε παιδιά και νέους)  (2007)
«Στη μοναξιά του φεγγαριού» (ποίηση) (2009).
Λογοτεχνικά έργα του, τόσο πεζά, όσο και ποιητικά, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, έχουν ανθολογηθεί σε ανθολογίες και σχολικά ανθολόγια και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά.
Ένας άλλος τομέας με τον οποίο ασχολείται είναι η κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων. Στο παρελθόν, (1989-1991), είχε μόνιμη στήλη σε κυπριακή εφημερίδα για την κριτική-παρουσίαση νέων εκδόσεων και συνεργαζόταν παράλληλα και με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου για το ίδιο θέμα. Έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα εκατοντάδες νέες εκδόσεις βιβλίων ποικίλου περιεχομένου.
Στις 26 Μαΐου 2000, η Παγκύπρια Ένωση Συγγραφέων, σε ειδική εκδήλωση, του απένειμε τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στα Κυπριακά Γράμματα.
1971. Ο Ακρίτας Χλώρακας
ιδρύθηκε το 1971 απο τους Κυριάκο Λεωνίδα (πρώτος πρόεδρος), Κώστα Πενταρά, Ευθύβουλο Ευσταθίου και τον Ανδρέα Χ"Κλεοβουλου. Ιδρύθηκε με την συνένωση των δυο σωματείων που είδη υπήρχαν, του Αστήρ (αριστερής ιδεολογίας), και του Διγενή Ακρίτα (δεξιάς ιδεολογίας), δημιουργώντας μια ανεξάρτητη ποδοσφαιρική ομάδα με το ονομα Ακρίτας.
1971, Πατήρ Ανδρέας Παπακώστας. Γεννήθηκε στη Χλώρακα στις 6 Νοεμβρίου 1941. Κατάφερε να φοιτήσει μέχρι την 4η Τάξη Γυμνασίου με πολύ κόπο, γιατί οι καιροί ήταν δύσκολοι, υπήρχε φτώχεια, αλλά κυρίως ήταν η εποχή που συνέβαινε ο αγώνας της ΕΟΚΑ ενάντια στους Άγγλους αποικιοκράτες. Σαν μαθητής ελάμβανε μέρος σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτους, με αποτελεσμα να συλληφθεί δυο φορές.
Την πρώτη συνελήφθει σε διαδήλωση και κρατήθηκε για τρεις ημέρες, τη δεύτερη ύστερα από προδοσία οδηγήθηκε στα γνωστά κρατητήρια του «Ευθύβουλου», όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια, είναι λογω αυτής της σύλληψης που διέκοψε την φοίτηση του στο Γυμνάσιο. Ο πατέρας του ο γνωστός Παπακώστας Λεωνίδας, άνθρωπος με υψηλά ιδανικά και ηθικές αρχές, το 1960 τον ενέγραψε ως φοιτητή στην Ιερατική σχολή Κύπρου από την οποία απεφοίτησε το 1963. Το 1965 ενυμφεύθη την Ρεβέκκα Πολεμίτη και απέκτησε 3 παιδιά, την Έλλη, Γιώργο και Κώστα. Το 1971 βλέποντας τον πατέρα του να είναι βαριά άρρωστος απεφάσισε να χειροτονηθεί ιερέας ώστε να τον βοηθεί. Ο πατέρας του πεθαίνει την ίδια χρονιά, ακολούθησαν δύσκολα χρόνια, επήλθε Εθνικός διχασμός, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο παρατάξεις, η εκκλησία διχάστηκε.
Ο Παπανδρεας εγκαταλείπει την Κύπρο και μεταβαινει στην Ελλάδα για να εργαστεί εκεί. Εγκαθίσταται στη Κρύα Βρύση Γιαννιτσών όπου εδιορίστη ως ιερεύς. Εκεί με πολλη υπομονή, εγκαρτέρηση, όρεξη και πείσμα, κατάφερε ταυτόχρονα με την εργασία του να εγγραφεί και να τελειώσει το γυμνάσιο, ακολούθως ενεγράφη στο Ποιμαντικό τμημα του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απ όπου πήρε πτυχίο Θεολογίας. Το 1987 επιστρέφει στην Κύπρο και αναλαμβάνει την ενορία της Χλώρακας. Ταυτόχρονα  διορίζεται ως καθηγητής Θεολογίας και διδάσκει σε διάφορα Γυμνάσια. Από τότες μέχρι και σήμερα 2010, υπηρετεί με περηφάνια και προσφέρει με επιτυχία τις ποιμαντικές του υπηρεσίες στην κοινότητα της Χλώρακας.
1973. Παπάχαμπης Παπαντωνίου.
Χειροτονήθηκε το 1973. Γεννήθηκε το 1928, απεβίωσε το 2007. Υιός του επίσης ιερέως Παπαντώνη Λιασίδη, μεγάλωσε με Ελληνοχριστιανικές γαλουχίες, έλαβε μέρος στον αγώνα της ΕΟΚΑ όπου προσέφερε με χαρά τις υπηρεσίες του. Ήταν από νεαρής ηλικίας ψάλτης στην εκκλησία της Χλώρακας για πολλά έτη, όταν δε του εζητήθη από τον Μακάριο να ενδυθεί τα ράσα, δεν ηρνήθη, έτσι το 1973 χειροτονείται ιερεύς.
1974 - 1984, Κοινοτάρχης Ιωάννης Χ΄ Οικονόμου.
Μετά τον θάνατο του Ιωάννη Λιασίδη, στην θέση του κοινοτάρχη διορίζεται ο Ιωάννης Χ΄Οικονομου. Υπηρέτησε δυο θητείες. Στην πρώτη ως διορισμένος, και στην δεύτερη μετά από αλλαγή της νομοθεσίας κατέρχεται υποψήφιος σε εκλογές κατά τις οποίες αφου εκλέγονται 5 αζαδες, αυτοί σε μεταξύ τους ψηφοφορία εκλέγουν αυτόν ως κοινοτάρχη. Γεννήθηκε το 1916 και αποφοίτησε την 6η τάξη του Δημοτικού Χλώρακας. Του άρεσε να διαβάζει, και για ολόκληρη τη ζωή μελετούσε μόνος του, με ιδιαίτερη αγάπη στην ιστορία και την λαογραφία. Το 1931 έλαβε μέρος στα Οκτωβριανά, συμμετέχοντας στην προσπάθεια να κάψουν την αστυνομία. Έλαβε μέρος στην ΕΟΚΑ. Διατέλεσε επαρχιακός γραμματέας της ΠΕΚ και από αυτή τη θέση βοήθησε στην ανάδειξη του Κλεόπα σε ηγούμενο Κύκκου. Το 1958 διατέλεσε ταμίας της εκκλησιαστικής επιτροπής κατά τον Παγκύπριο έρανο για ανοικοδόμηση της εκκλησίας μετά τον σεισμό του 1953. Διατέλεσε πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΣΠΕ, μέλος της χωρητικής αρχής, και τέλος υπηρέτησε ως κοινοτάρχης.  Από τη θέση αυτή και ως προεδρεύων του κοινοτικού συμβουλίου, επέτυχε την ένταξη της κοινότητας στο σχέδιο υδατοπρομηθειας χαμηλών περιοχών, συνέβαλε στην αγορά σκυβαλοφόρου οχήματος, στη διαπλάτυνση των δρόμων, στην ίδρυση κοινοτικού νηπιαγωγείου, και επέτυχε ώστε να κινηθούν οι διαδικασίες για την κατασκευή του γηπέδου. Απεβίωσε το 2008.
Στην εμφύλια διαμάχη που προϋπήρξε του πραξικοπήματος σκοτώθηκε Ανδρέας Έλληνας, κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος έχασαν τη ζωή τους οι Θεόδωρος Πέτρου, Δημήτρης Ζηνιέρης και Χαράλαμπος Κυρίλλου. Σκοτώνεται επίσης από τους Τούρκους εν ωρα μάχης στον πόλεμο ο Χριστόδουλος Πολυδώρου, ενώ εν αποστολή συλλαμβάνεται ο Λεωνίδας Θεοχάρους ο οποίος αγνοείται μέχρι σήμερα.
1984- 2001, Κοινοτάρχης Χαράλαμπος Κυπριανού.
Μετά από τροποποίηση του νόμου γίνονται ταυτοχρόνως δύο εκλογές. Μία για ανάδειξη χωρητικής αρχής, και μία για Συμβούλιο Βελτιώσεως. Η κοινοτική αρχή χάνει τις εξουσίες της και λειτουργεί τυπικά. Ο κοινοτάρχης συμμετέχει στο κοινοτικό συμβούλιο εξ οφικίου, και δικαιούται να συμμετέχει ως παρατηρητής, και να έχει δικαίωμα ψήφου. Στις συνεδριάσεις προεδρεύει ο Έπαρχος. Στις εκλογές για χωρητική αρχή, αναδεικνύεται κοινοτάρχης ο Χαράλαμπος Κυπριανού. Στις επόμενες εκλογές αλλάζει ο νόμος και ο κοινοτάρχης αναδεικνύεται απ ευθείας από το λαό. Σε αυτή την αναμέτρηση κερδίζει ο ίδιος. Αναδεικνύεται επίσης από ξεχωριστές εκλογές η κοινοτική αρχή (Αζάδες), και τα μέλη του Συμβουλίου Βελτιώσεως. Το καθεστώς διοίκησης παραμένει το παλιό. Ο Χαράλαμπος Κυπριανού επανεκλέγεται για τρίτη θητεία, ενώ σε αυτήν η χωρητική αρχή καταργείται. Κατά την διάρκεια της Θητείας του έθεσε τρεις βασικους βασικούς στόχους. α) φρόντισε ώστε ο κόσμος όλος να μπορεί να επισκέπτεται το Νοσοκομείο πληρώνοντας ένα συμβολικό ποσό της μας λίρας μόνον. β) Φρόντισε και κτίστηκαν περισσότερες αίθουσες στο Δημοτικό σχολείο κατ αρχάς, και αργότερα μαζί με άλλους συνετέλεσε ώστε να κτιστεί το Β’ Δημοτικό σχολείο μαζί και το Κοινοτικό Νηπιαγωγείο. γ) Δούλεψε μαζί με τους υπόλοιπους Κοινοτικούς συμβούλους για ανάπτυξη και πρόοδο. Αγοράστηκε η Βρύση και τα δυο παρκινγκ, όπως και  χωράφι 9 σκαλών στην Τρεμιθούσα, σκάφτηκαν διατρήσεις, τοποθετήθηκαν σωληνώσεις, κτίστηκαν 2 καινούργια ντεπόζιτα στα Πετρίδια, και με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να λύσουν το πρόβλημα της έλλειψης πόσιμου νερού στην κοινότητα. Τοποθετήθηκαν επίσης σωλήνες και μεταφέρθηκε νερό όπως και ρεύμα  στην παραλια, για εξυπηρέτηση των τουριστικών μονάδων, βοηθώντας έτσι την τουριστική ανάπτυξη. Διανοίχτηκε η λεωφόρος Χλώρακας μέχρι την Κάτω Πάφο, στρώθηκαν όλοι οι δρόμοι της Χλώρακας με πρέμιξ, και τέλος κατάφερε ώστε το υπουργείο παιδείας να πωλήσει στην κοινότητα τη γη στην οποία ευρισκόταν το παλιό δημοτικό σχολείο της «παιδικής στέγης», και αφου επιδιορθώθηκαν τα κτίρια, στεγάστηκε το κοινοτικό Συμβούλιο. Ήτο πολύ αγαπητός ως κοινοτάρχης, και εψηφίζετω από όλες τις παρατάξεις. Υπηρέτησε τρεις συνεχόμενες θητείες, και δεν διεκδίκησε τέταρτη.

1991, ΜΠΟΥΑΤ ΟΡΦΕΑΣ:
Η μπουάτ ΟΡΦΕΑΣ ξεκίνησε τον Φεβράρη του 1991 με παρουσίαση εκλεχτων καλλιτεχνων και ποιοτικη μουσικη. Με χαμηλό φωτισμό, χαμηλά καθίσματα  και χαμηλό  ήχο. Στους τοίχους υπήρχε καλλιτεχνική εικονογράφηση και στους θαμώνες  περίσσια διάθεση για  τραγούδι.

2008, εκδίδεται το πρωτο τεύχος της “εφημερίδας της Χλώρακας” από τον Κυριάκο Ταπακούδη.
Ξεκίνησε να γράφει τις ιστορίες περί της κοινότητος της Χλώρακας με τον τίτλο «Χλώρακα, Ιστορίες και μύθοι», εξέδωσε τέσσερα βιβλία, συνεχίζει για το πεμπτο, και ταυτόχρονα εκδίδει την «εφημερίδα της Χλώρακας», που κάθε φορά γίνεται καλύτερη εξ αιτίας της τριβής του συγγραφέως με το αντικείμενο.
Είναι μια προσπάθεια να μείνει αυτή ως έντυπο ενημέρωσης μακριά από πολιτικές και συνήθη θέματα, αλλά κοντά στα γράμματα και τον πολιτισμό, να μπορεί να εμπνέει όραμα και πίστη, και από τις απειράριθμες γνώσεις που υπάρχουν και δεν τελειώνουν ποτέ, να μπορεί να μεταδίδει έστω μερικές από αυτές με τρόπο που να μορφώνουν και να διαμορφώνουν, και να καλιεργουν καλύτερους χαρακτήρες ανθρώπων.

Ο Ανδρέας Μαυρέσης γεννήθηκε το 1941 στη Χλώρακα και κατάγεται από φτωχή αγροτική οικογένεια. Φοίτησε στο Δημοτικό σχολείο της κοινότητας και απεφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου το 1960. Ακολούθως εγγράφεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου όπου το 1962 παίρνει το πτυχίο δασκάλου ύστερα από μια περιπετειώδη διαδρομή. Αφου δεν υπήρχαν χρήματα στην οικογένεια για να συνεχίσει τις σπουδές του, τις διέκοψε για δυο χρόνια και ξενιτεύτηκε στην Λεμεσό και εργαζόταν ως εργάτης, μαζεύοντας και φυλάγοντας  χρήματα τα οποία χρησιμοποίησε αργότερα και συνέχισε τις σπουδές του τελειώνοντας το γυμνάσιο και την Παιδαγωγική ακαδημία. Σαν εκπαιδευτικός υπηρέτησε στην κοινότητά απ’ όλες τις βαθμίδες της Δημοτικής Εκπαίδευσης. Πέντε χρόνια σαν απλός δάσκαλος, τρία χρόνια σαν Βοηθός Διευθυντής και πέντε χρόνια σαν Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου της κοινότητας, απ’ όπου και αφυπηρέτησε το 2001,αφήνοντας πίσω του μεγάλη προσφορά στην εκπαίδευση. Το 1980 εκλέγεται μέλος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής Χλώρακας, πόστο το οποίο ακόμη υπηρετεί. Επί θητείας του κτίζεται η μεγαλη αίθουσα εκδηλώσεων της εκκλησίας. Το 1987 σε συνεργασία με άλλους επιτρόπους, κατασκευάζεται η κεντρική πλατεία της εκκλησίας. Διαμορφώνονται οι εξωτερικοί χώροι των παρεκκλησιών του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, Αγίου Νικολάου και Αγίου Γεωργίου, γίνεται  δεντροφύτευση, κατασκευάζονται μικρά πάρκα – παιγνιδότοποι, πλακόστρωτα, και τοποθετείται φωτισμός. Με την αφυπηρέτηση του από την δημόσια υπηρεσία συμπίπτουν οι κοινοτικές εκλογές του 2001. Τις διεκδικεί, τις κερδίζει, και εκλέγεται κοινοτάρχης. Στις επόμενες εκλογές του 2007επανεδιεκδικει την θέση του κοινοτάρχη, στην οποία και επανεκλέγεται. Έκτοτε υπηρετεί από την θέση αυτή επιδεικνύοντας πλούσια δράση και έργο σε έργα υποδομής, όπως: α) Αποχετευτικό β) Αλλαγή Υδρευτικού δικτύου  γ) Κατασκευή παραλιακού πεζόδρομου, δ) Δημιουργία Κοινοτικού πάρκου ε) Κτίσιμο κοινοτικών κτιρίων (σχέδια) στ) Δημιουργία νέου κοιμητηρίου, στ) Kτίσιμο του Αγίου Υπάτη (απο δωρεάν Γιαννάκη Αριστοδήμου) και το κυριότερο του εργο, ζ) Κατασκευή θεάτρου.

2001, Άγιος Εφραίμ. Το 2001 ξεκίνησε το κτίσιμο του μικρού ξωκλησιού με αρχιτεκτονικά σχέδια του Τεύκρου Κουλουντή, δίπλα στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, και εντος του κοιμητηρίου της κοινότητας. Το κτίσιμο επερατώθη το 2003. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ότι είναι Άγιος που θεραπεύει τας ασθενείαςτου καρκινου εκείνων οι οποίοι θέλουν να δεχθούν την θεραπείαν με πιστην πραγματικην.

2010, το θέατρο της Χλώρακας.
Επί θητείας του κοινοτάρχη Ανδρέα Μαυρέση, ξεκινά το κτίσιμο του θεάτρου της Χλώρακας. Σε αρχιτεκτονική είναι ίδιο με το αρχαίο ωδείο της Πάφου, με δυο σειρές της κερκίδας μικρότερο. Είναι υπαίθρια αμφιθεατρική κατασκευή ημικυκλικής κάτοψης γύρω από μια κυκλική πλατεία η οποία χρησιμεύει για παραστάσεις θεατρικές,μουσικές, ποιητικές, και άλλες τελετές.

Δεκεμβριος 2011, Νέος Κοινοτάρχης Χλώρακας ο Κλεόβουλος Παπακώστας.
Στις εκλογές που διεξηχθησαν νικητής ανεδείχθη  ο Κλεόβουλος Παπακώστας. Γεννήθηκε το 1952. Είναι κάτοχος πτυχίου στη διοίκηση επιχειρήσεων της ανώτατης σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθηνών. Από το 1984 μέχρι το 1992 διετέλεσε μέρος της εκκλησιαστικής επιτροπής Χλώρακας. Από το 1989 μέχρι το 1994 διατέλεσε μέλος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χλώρακας. Από 1995 μεχρι το 1996 διετελεσε μελος του διοικιτικου Συμβουλιου του ξενοδοχειου Άγιος Γεώργιος και είναι διευθυντικο στελεχος του ίδιου ξενοδοχείου.

Ήταν μια πέτρα και ένα καντηλέρι δίπλα στην παλιά Βρύση, όπου οι προγονοί μας έφερναν τα παιδιά τους όταν αργούσαν να περπατήσουν, τα γύριζαν λιτανεία στην πέτρα, και ο Άγιος τα βοηθούσε να να κάμουν τα πρώτα βήματα. Το μικρό εκκλησάκι κτίστηκε το 2010 ευεργέτηδι Γιαννάκη Αριστοδήμου.

2012, ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΦΙΟΣ - ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ
Ο Χρίστος Πάφιος εγγονός του Χριστόδουλου Πάφιου, έχοντας την ίδια καλλιτεχνική φλέβα, και θέλοντας να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση του Καραγγιοζοπαίχτη παππού του Πάφιου και του πατέρα του Αχιλλέα Πάφιου, από το 1984 δημιουργησε το  «Θέατρο Σκιών Πάφιος» που δραστηριοποιείται στο χώρο παραστάσεων Καραγκιόζη και εκθέσεων φιγούρας και ζωγραφικής. Ακολουθώντας κατά βάσην τα χνάρια της παράδοσης όπως του τα κληροδότησαν οι δυο πρόγονοι του και σμίγοντας τα με δικές του εμπνεύσεις, δημιουργήσε ένα καινούργιο θεματολόγιο παραστάσεων του θεάτρου σκιών στην πόλη της Λευκωσίας.

2017, ΝΕΟΣ ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗΣ Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΛΙΑΣΙΔΗΣ
Δεκέμβριος 2017, εκλέγεται Κοινοτάρχης σε ηλικία 33 ετών, ο Νικόλας Λιασίδης.
Γεννήθηκε στις 12/06/1983 στην Χλώρακα. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Χλώρακας και αποφοίτησε από το Λύκειο Αγίου Νεοφύτου. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ με ειδικευση στα Νέα Μέσα και την Πολιτική Επικοινωνία.
Είναι ο τρίτος της οικογένειας Λιασίδη που εκλέγεται στο αξίωμα του Κοινοτάρχη Χλώρακας.